Son zamanlarda gençlerle ilgili yapılan yorumlar, hepimizi bir öz değerlendirmeye itiyor. “Çalışmayı sevmeyen bir nesil yetişiyor” diyorlar. Evet, görünüşte haklılar; ancak bu durum sadece gençlerin sorunu değil, onları yetiştiren bizlerin de sorunu. Gençlerin çoğu, yurt dışına gitmek istiyor. “Orada hayat daha güzel, daha kolay” diye düşünüyorlar. Ancak orada yaşayan tanıdıklarımdan duyduğum kadarıyla durum hiç de öyle değil. İnsanlar sabahın erken saatlerinden geceye kadar durmadan çalışıyor, sokaklar çoğu zaman bomboş. Disiplin ve emekle inşa edilmiş bir sistem var. Bazen düşünüyorum, o emeği burada gösterseler, ülkemiz bambaşka bir yerde olmaz mıydı? Ancak asıl sorun burada başlıyor: Biz gençlere gerçekten çalışmayı sevdirdik mi? Yoksa her istediklerini önlerine koyup mücadele etmelerini engelledik mi? Çocuklarımız, “Ben görmedim, o görsün” anlayışıyla büyütüldü. Oysa hayatın gerçek mutluluğu, sadece tüketmekte değil, üreterek bir şeylere değer katmakta saklıdır. Bu noktada kendimize sormamız gerekiyor: Gençlerimizi yeterince destekliyor, aynı zamanda sorumluluk almayı öğretiyor muyuz? Yoksa onlara her şeyi sunarken mücadele ruhunu kaybetmelerine mi neden oluyoruz? Üretmeden tüketen bir toplum, tükenmeye mahkûmdur. Ama bu, çözümü olmayan bir durum değil. Gençlerimize ülkemizin potansiyelini göstermeli, onların enerjisini doğru yönlendirmeliyiz. Onlara şunu anlatmalıyız: Zor olan her şey, sonunda sizi daha güçlü kılar. Hayallerinize bu topraklarda da ulaşabilirsiniz; yeter ki emeği ve sabrı öğrenin. Bu toprakların kıymetini bilmek ve geleceği birlikte inşa etmek elimizde. Bugün doğru adımları atarsak, yarın bambaşka bir ülke olabiliriz. Çünkü gerçek değişim, bizden başlar. Sözün özü, gençleri eleştirmek kolay; ancak çözüm, onları doğru şekilde desteklemek ve onlara güvenmekte yatıyor.