Sınır koyduğumuzda olan şey sadece kendimizi korumak değil; sınır koymak bir ilişkide karşımızdakinin nelere izninin olduğunu, nelere olmadığını, nerede durduğunda bu ilişkinin uygun biçimde devam edebileceğini ve nerede edemeyeceğini ifade eder. Samimiyetin ayarlanamayıp yer yer had aşan, kişisel alanımızı ihlal eden ve ayıp olur algısıyla yapılan tatsız bir tarafı var adeta.  Oysa sağlıklı sınırlar hem sınır koyanı, hem sınır koyulanı, hem de aradaki ilişki korunmuş olur. Aile ve toplum bize iyi olmayı öğretirken sınır koymanın önemini öğretmiyor ne yazık ki ve bizim toplumumuzda sınır koymak çok da iyi bir şey olarak görülmüyor.  Ayıp olmasın diye bazen  istemeden gittiğimiz arkadaş buluşmaları, sırf kan bağımız var diye sohbetini dinlemek zorunda olduğumuz akrabalarımız, eşimizle aramız bozulmasın diye idare ettiğimiz durumlar, sınır koyarsak iyi bir insan olmayı bırakacağımızı düşündüğümüz yerler belkide ve istemeden kendimizi bunalttığımız, mecbur hissettiğimiz yerler.  Oysa sınırlarını koruyan mesafeli bireyler olarak da samimi, iyi, seven sevilen bireyler olabilir ve sağlıklı ilişkiler kurabiliriz. Mesafeli olmak ve bu halimizle kabul gördüğümüz, anlaşıldığımız, herhangi bir duygusal istismara müsade etmediğimiz yerlerdir. Bana göre insanlar en yakınlarıyla sınırlarını ve samimiyetlerini koruyabildiği ölçüde sağlıkla ilişkiler ve kimlikler oluşturabilirler. Fakat ne yazık ki bizim toplulumuzda iç içe geçmişlik ve sitemle duygusal ilişkileri yürütme, “evladımsa yapacak, sevgilimse buna katlanacak, arkadaşımsa tabi ki gelecek, eşimse bu böyle olacak” bakış açısı oldukça baskın. Samimiymiş gibi kurulan ilişkilerin içince bu yüzden bolca kırılganlık, sitem ve kabul edememe yer alıyor.  Zaten kimsenin kimseyi çok dinlemediği ilişkilerde bir de halimizin anlaşılmasını ve duygumuzla, ihtiyacımızla görülmek istiyorsak vay halimize. Kendini tanımayı, hayatı anlamlandırmayı amaç edinmiş, dünyanızı öz değerlerinize göre kurmaya ve korumaya çalışan biriyseniz bu yolda zorlu süreçler sizi bekliyor demektir. Yine de bu amaç uğruna sağlam bir duruş sergilemek kıymetli, süreç içerisinde sizin sınırlarınızın aslında ilişkilerinizi koruyan ve sağlıklı bir yakınlık kurmak olduğunu anlayacak insanlarda olacak elbet.  Ayıp olur diye istemediğim hiçbir şeyi yapmamaya çalışıyorum ben artık ve sınırlarımı bildiriyorum en yakınlarıma bile. Bende insanım, bana da ayıp oldu zamanında ve kimsenin umurunda olmadı gibi bir yerden sitemle yaklaştım başlarda. Artık böyle de bakmıyorum yaşanan olaylara, bazen ben mi sınırlarımı aşmasına o kadar izin verdim diye sorguluyorum. Bazen de biz izin vermesekte insanlar o sınırları aşar görmek istemezler, anlamak işlerine gelmez çünkü bu sorumluluk gerektirir. Sadece kendi değerleriyle hareket etmek sınırları görmezden gelmek  ne yazık ki bu kültürün etkisi çokça. Filozof Arthur Schopenhauer, insan ilişkilerine dair düşüncelerini kirpi hikayesi üzerinden açıklar, ben de tam olarak bu düşüncedeyim çok da severim bu hikayeyi. Kışın ortasında kirpiler, üşümemek için birbirlerine yaklaşma gereksinimi duyarlar. Ancak bu yakınlaşma sırasında dikenlerinin derilerine batması, onları yaralar. Bu yüzden, dikenlerini birbirlerine batırmamak için mesafeyi ayarlamaları gerekir. Kirpiler, kendilerine zarar vermeden ısınabilecekleri ideal mesafeyi bulana kadar bu döngüyü devam ettirirler. İnsanlar, doğalarının bir gereği olarak başkalarıyla yakın ilişkiler kurma arzusunu taşır. Fakat bu yakınlaşmanın sınırlarını bilmediğimizde, her birey karşısındakinin kişisel alanına adım attığında, dikenlerimiz birbirine batmaya başlar. Bu yüzden, kirpi mesafesi denilen, ne fazla uzak ne de fazla yakın olan ideal uzaklığı korumak, sağlıklı ilişkiler için büyük önem taşır. Sağlıklı ilişkiler için sağlıklı sınırlar kıymetlidir sevgili okur, umarım kafi derecede oluşturduğunuz yakınlıkla huzurlu ve keyifli tatmin edici ilişkileriniz olur, sevgiler…